Ա՜խ իմ հայրենիք, իմ
ամբողջ կյանքում լեզուդ եմ սերտում,
Բայց չեմ սովորել անսխալ
խոսել.
Անսխալ խոսել քո՛ մասին
քե՛զ հետ.
Շփոթվում եմ միշտ անանց
հուզմունքից…
Աշնան ոսկին
հրդեհվում է այգիներում Արարատյան, և արյան պես սուրբ մեր ոստանում ցնծություն է հուրհրան: Տոնն այս ազնիվ է խաչքարի
նման և խորունկ գողթան երգերի պես:
Հարատևության առեղծվածը դարերին պարզած
Հայաստանը 21 տարեկան է:
Իջևանի
թիվ 4 դպրոցում սեպտեմբերի 20-ին կայացած միջոցառումը նվիրված էր մեր նորանկախ պետության 21-ամյա տարելիցին: Միջոցառման հեղինակ
Ռ.Բեկնազարյանը մեկտեղել էր անցյալի առասպելն ու լուսե ապագայի խորհուրդը: Շարունակվում
է հայոց հանճարի սրաթև արծվի ճախրանքը՝ դառնալով ոքեշունչ ասմունք ու ազգային խրոխտ պար,
քնքուշ մեղեդի ու երգչախմբային կատարում: Եռագույնն էր ծածանվում՝ որպես հարություն
առած մեր դարավոր երազ: Խնկահոտ մագաղաթե մատյան ու ժանեկազարդ կոթող, սիրո տող ու
Մշո տաղ, խորունկ վերք ու մտքի խոյանք. այպես ենք կանգնել սրի դեմ չարի:
Նարեկով զտված թևել ենք, որպեսզի այսօր
զրնգանք պողպատի պես և մի անկրկնելի վեհափառությամբ ծնկենք քո առջև:
Շնորհավո՛ր ծննդյանդ օրը, իմ անկա՛խ Հայաստան: Շնորհապարտ եմ բախտին, որ աշխարհը թողած՝
ծնվել եմ այստեղ և որդին եմ քո:
Ա՜խ, մերը սեր չէ, որ խոստովանենք.
Մերը կրակ է ու վառվող արյուն…
Գ. Մկրտումյան
