Դու` երազով օծված ու կախարդված.
Հրաշքի' աշխարհ, հոգու' օրորոց,
Քեզ մոտ են բերում ուղիները բոլոր...
Մանկության առվակից քարեր են հավաքում բոլորը, և մանկության լույս արահետներում թափառում են բոլորը: Խղճի պես արդուն է մանկության աշխարհը և հավատի նման` ապրեցնող:
Հրաժեշտի բազմախորհուրդ խոսքը յուրօրինակ երդում էր սիրո օրրան, ընկերության դարբնոց դպրոցին, մտքի թռիչք` դեպի պատմության ակունքները, հնամենի ու բուրյան լեզուն նորովի հնաչեցնելու կամք, իր ապագային տեր կանգնելու համար երթի ելած հայի ուխտ ու երդում:
Բարձրագույն արվեստով կերպավորվեցին մեր ոգեկիր նախնիները` ազատատենչ Հայկն ու դյուցազուն Դավիթը, իմացյալ մահով անմահության հասած Վարդանն ու հայոց երգի վեհափառ Կոմիտասը. խորհրդանշորեն մարմնավորվեց Հայաստանը:
Փոքրիկ իշխանը մարմնավորում էր աշակերտներին, ովքեր իրենց հոգին տվել են մայր կրթօջախին և հավիտյան պատասխանատու են նրա առաջ:
No comments:
Post a Comment