Հայ բեմը կորցրեց իր ամենահզոր և ծիրանափող հիշեցնող ձայնը: Յուրաքանչյուր
ոք հոգեպես մաքրագործվում է այդ պաշտելի ձայնի ազդեցությամբ և հաղորդակից դառնում աստվածային
ու բացառիկ երևույթի:
Ճակատագիրն այսքան դաժան չպետք է գտնվեր հայ ժողովրդի հանդեպ, քանզի
Ֆլորա Մարտիրոսյանը սոսկ երգչուհի չէր, այլ մշակույթի դեսպան, արվեստի գործիչ, որն
ավելին էր անում իր նախագծերով, քան շատ պատմաբաններ ու քաղաքագետներ:
Իջևանի թիվ 4 հիմնական դպրոցում հիշատակի օր էր: Երգի ուսուցչուհի
Հերմինե Սարդարյանը ոգեկոչեց Ֆլորային, քանզի 7-րդ դասարանցիների շուրթերին թևածում
էին նրա երգերը: Հուզմունքի և ոգևորության
ալիքն իր մեջ առավ նաև ուսուցիչներին: Սրտահույզ մեղեդին ծավալվեց ու ծովացավ…
Հոգևոր անմահության ուղին հայ երգարվեստի զարդին կապրեցնի հավետ:
Ննջի’ր խաղաղությամբ, սիրելի’ ֆլորա: Դու կապրես այնքան, որքան
կապրի քո երգը, իսկ այն անմահ է…
Սպասումիդ պահերն այնքան
դժվար կանցնեն, իմ զարթո’նք սեր,
Մայրամուտին մի ծով դարձար. ճամփեն երկա~ր, Ծովաստղի’կս…
Մայրամուտին մի ծով դարձար. ճամփեն երկա~ր, Ծովաստղի’կս…
Գ. Մկրտումյան
No comments:
Post a Comment